A CONFERENCE OF LOCAL AND INTERNATIONAL EXPERTS REVIEWING THE PEACE PROCESS: TOWARDS A SUSTAINABLE PEACEFUL SOLUTION
26 -27 November 2008 in Jerusalem
Wednesday, 26th
Place: Hind-Al Husseini College, Shaikh Jarrah Campus - Jerusalem
8:30 – 9:00 Registration
9:00 – 9:30 Opening Remarks: Sari Nusseibeh & Walid Salem
Session One: Where We Stand?
9:30 - 11:30 Chair: Hasan Dweik
• Abdel Salam Almajali
• Samir Abdullah: The Achievements of the Palestinian Government and the Challenges Ahead
• David Kimche
• Ziad Abu Zayyad: Future Prospects and Possible Scenarios
• Luisa Morgantini – Projection of a short video message
Barriers
• Lucy Nusseibeh: Psychological Barriers, and How to Overcome Them?
• Muli Peleg: Barriers for Solving the Israeli Conflict and Ways Out
11:30 – 11:45 Coffee Break
Session Two: Alternative Solutions
11:45 – 13:45 Chair: Hanna Siniora .
• Sari Nusseibeh: Equality Versus Self-Determination
• Ron Ponduk: Why Oslo is Still Relevant?
• Amira Dotan
• David Newman: Demarcating the Borders of Two States: is it Still Possible
• Dan Jacobson: Is UNTAP (United Nations Transitional Administration in Palestine) an option?
• Tony Klug: A Peace-Building Ladder for the Middle East
• Ibrahim Bisharat: Solving a Sixty-Year Old Conflict: an Unconventional
Personal Approach: No More Catch 22 Proposals
• Eyal Erlich: The Hudna Initiative
13:45 – 15:00 Lunch Break
Session Two: Continuation
15:00 – 17:00 Chair: Ziad Abdeen
• Gibril Rojoub: Alternatives to End Occupation
• Alon Liel: We Will Not Miss the Syrian Opportunity
• Hamadeh Faraaneh: Dividing Land or Dividing Authorities
• Elie Podeh: Breaking the deadlock: Pursuing the Multi-Bilateral Approach
• Galia Golan: The Evolution of the Israeli Position on Peace
• Munir Nusseibeh: One State Vs. Two: International Law Perspective
• Izhak Schnell: The Future of the Settlers in the Context of the Gaza experience
• Ofra Lyth: Secularizing Israel as a Necessary First Step Towards Any Solution of the Conflict
• Eric Eggleston & David Kellen: Letting the Dough Rise: Resolving the Israeli-Palestinian Conflict in 2010
Discussion
17:00 – 17:15 Coffee Break
Session Three: The Role of the International Community and the Civil Society
17:15 – 19:15 Chair: Jannie Kuik
• Martijn Dekker: Lessons Learned from Kosovo and Aland Island
• Ofer Bronchtein: Prospects of European Role
• Ilai Alon: The Arab Peace Initiative: Some Linguistics Comments
• Folke Sundman: The Role of Multi-stakeholder Co-operation in International Problem-solving: experiences of the Helsinki Process
• Esra Cuhadar-Gurkaynak, Huseyin Tanriverdi & Osman Usta: Turkish Role -Opportunities and Constraints
• Reiner Bernstein: German and European Policies Concerning the Peace Process.
• Walid Salem: Third Party Involvement in the Israeli-Palestinian Conflict: a Quest for Peace Building
• Yehudah Paz: The Role of Local and International Civil Society
• Efrat Elron: Peace and Stability Operations in the Israeli-Palestinian Peace Processes: Present and Possible Future Roles in a Lasting Solution
Discussion
Thursday, 27th
Place: Al Quds University – Abu Dis Campus
Session Four: West Bank and Gaza Strip Divide and ways out
9:30 – 11:45 Chair: Ata Qaymari
• Munther Dajani: The Future of PA
• Mkhaimer Abu Sada: Gaza - West Bank: How to Bridge the Divide?
• Ali Abushahla: The Other Negotiations: Hamas and Israel: The Tahdi’a over Gaza Strip
• Sufian Abu Zaida: Non-Violent Ways Out of the Impasse
• Qaddura Faris: One Year Proposal of Stopping both Negotiations and Violence
• Omar Shaban: Emerging from the Present Palestinian Crisis: a Roadmap Towards Exit
• Ido Zelkovitz: Fighting for Hegemony and Building the Right Model for Islam in Gaza and in the West Bank - Fatah vs. Hamas
• Nisreen Shahin: Civil Society Visions for Ways Out
• Esther Riley: Parity for Peace in Israel/Palestine: A Condominium Solution
11:45 – 12:00 Coffee Break
12.00 – 13.30 Closing Session
13.30 – 14.00 Wrap-up – Jannie Kuik, Walid Salem, Munther Dajani, Moshe Maoz
14:00 – 13:00 Tour in the University
Tuesday, November 25, 2008
Tuesday, November 18, 2008
תנו גם לי לזכור את רבין
ירושלים – בחלוף 13 שנים לרצח ראש ממשלת ישראל בידי רוצח יהודי, היה על הרצח להפוך לקו פרשת-מים מוסרי לאומי, ולהחקק בתודעה של כולנו ככזה. החוויה האישית המטלטלת שחווה כל אחד מאיתנו, אמורה היתה להתפתח לציון דרך לאומי, שכל חלקי העם שותפים לו.
אך מה אנו מציינים היום? ואולי חשוב יותר לשאול: מה יציינו צאצאינו, במלאות 30 או 40 שנה לרצח? מה ראוי שיהיה העיקר: האם זכרו של יצחק רבין האיש? האם הרצח?
כבני דורו האחרים, חי יצחק רבין את ההיסטוריה האינטנסיבית והסוערת של תקומת ישראל, לא כעד שהזדמן לו לחיות בתקופה מרתקת כל-כך, אלא כאחד ממחולליה של ההיסטוריה הזאת. אבל מאז שנרצח יש המבקשים להפוך את רבין עצמו, את רבין האיש, למיתוס. וכמיתוס - הרי אך טבעי הוא שיגויס, ינוכס, וייפרט כל יום מחדש לפרוטות פוליטיות: "מה היה אומר רבין", ו"מה היה עושה רבין", ו"רבין לא היה נותן לזה לקרות", ו"כן היה מפנה" ו"לא היה מפנה", כך עד בלי די. אחרי שנים של ניסיון לכפות עלינו עסקת חבילה של זיכרון ואידיאולוגיה; של מיתוס ומסקנות פוליטיות; נדמה שמותר לתהות בקול: האם כמיתוס מגוייס קנה זכרו של רבין אחיזה בלבבות?
אמת, רבין נרצח בגלל דרכו הפוליטית. בגלל אוסלו. אין לטשטש זאת ואין להשכיח זאת. אבל באותה נשימה צריך להוסיף שאין בכך כדי להעניק משקל-יתר מוסרי לעמדותיו הפוליטיות, שרבים וטובים חלקו עליהן אז, וגם היום ממשיכים לחלוק עליהן בכל תוקף.
במשך השנים מבעבע הרצח בתוך היורה הפוליטית הרותחת: יש התובעים "חזרה בתשובה" פוליטית ואידיאולוגית כתנאי לקבלת הזכות להשתתף בתחושת הסלידה מן הרצח ויש הרואים בתביעה זו המשך הניסיון להטלת אחריות לרצח עצמו, על כל מי שרואה באוסלו אסון; יש המנסים לכפות מורשת "הר כגיגית", ויש הרואים בכך ניסיון לעשיית הון פוליטי. בדרך זו לא יחלפו 20, 30שנה, וכל העניין עלול להישכח.
והמורשת המדוברת? היא לא תותיר חותם גדול יותר ממורשתם (המרשימה, אגב, לא פחות) של מנהיגים פוליטיים אחרים, שהלכו לעולמם כדרך כל בשר, ולא מכדוריו של מתנקש. גם לקחו המוסרי של הלילה ההוא עלול להתפוגג, ובמקום תמרור אזהרה מוסרי תישאר הערת אגב בהיסטוריה היהודית והישראלית. האם זה מה שאנו מאחלים לעצמנו? לדורות הבאים?
עברתי עם רבין כברת דרך פוליטית ארוכה כחבר כנסת. הכרנו עוד שנים רבות קודם לכן, כשהייתי קצין צעיר תחת פיקודו. היינו חלוקים עמוקות בהשקפותינו הפוליטיות, האידיאולוגית מול הפרגמטית, אך יכולנו לשוחח על הכל. על אלטלנה, על האחיזה הישראלית מעבר לקו הירוק, על החלטותיו כשר ביטחון וגם סתם שיחות חולין. הערכתי והוקרתי אותו עוד בחייו, הרבה לפני שנרצח, כפלמ"חניק, כלוחם ללא חת, כרמטכ"ל נערץ וכמי שהטביע חותם עמוק בהיסטוריה הציבורית הישראלית.
הערכתי ועדיין אני מעריך ומוקיר אותו. לא כי נרצח, אלא בגלל אישיותו כמפקד, כפרלמנטר, כמנהיג, כיריב פוליטי, כחבר ואיש שיחה. חלקתי עליו, אך אהבתי אותו.
היום, 13 שנים אחרי שנרצח, אני שבמקום שהרצח יהיה לסמל כלל ישראלי, הוא נותר נחלתו הבלעדית של זרם פוליטי מסוים. היום נדמה שההשתתפות באבל, בזעזוע, בתיעוב כלפי הרצח, היא פרביליגיה השמורה רק לנאמני אוסלו, ואילו את הזיכרון שלי מרבין האיש הדירו כליל.
כמוני יש רבים הרוצים להתאבל ביום הזה על רבין המנהיג; כמוני, יש רבים המבקשים לשוב ולהתחבר אל ההלם והזעזוע שפקד אותנו כחברה וכעם, ולשנן את לקחו של הרצח הנורא. ואולם, שנה אחר שנה, יש מי שמתעקש לקחת מונופול על האבל והזיכרון, ולהשאיר ציבורים שלמים מחוצה לו.
אנו עומדים בפני שוקת שבורה בכל הנוגע ללקחים המוסריים ולערכים שאמורים להיות נחלת הכלל. עלינו לשאול את עצמנו ביושר: מה בעצם אנחנו מציינים במלאות 13 שנים לרצח? מה יציינו ילדינו ומה ראוי שיציינו?
אך מה אנו מציינים היום? ואולי חשוב יותר לשאול: מה יציינו צאצאינו, במלאות 30 או 40 שנה לרצח? מה ראוי שיהיה העיקר: האם זכרו של יצחק רבין האיש? האם הרצח?
כבני דורו האחרים, חי יצחק רבין את ההיסטוריה האינטנסיבית והסוערת של תקומת ישראל, לא כעד שהזדמן לו לחיות בתקופה מרתקת כל-כך, אלא כאחד ממחולליה של ההיסטוריה הזאת. אבל מאז שנרצח יש המבקשים להפוך את רבין עצמו, את רבין האיש, למיתוס. וכמיתוס - הרי אך טבעי הוא שיגויס, ינוכס, וייפרט כל יום מחדש לפרוטות פוליטיות: "מה היה אומר רבין", ו"מה היה עושה רבין", ו"רבין לא היה נותן לזה לקרות", ו"כן היה מפנה" ו"לא היה מפנה", כך עד בלי די. אחרי שנים של ניסיון לכפות עלינו עסקת חבילה של זיכרון ואידיאולוגיה; של מיתוס ומסקנות פוליטיות; נדמה שמותר לתהות בקול: האם כמיתוס מגוייס קנה זכרו של רבין אחיזה בלבבות?
אמת, רבין נרצח בגלל דרכו הפוליטית. בגלל אוסלו. אין לטשטש זאת ואין להשכיח זאת. אבל באותה נשימה צריך להוסיף שאין בכך כדי להעניק משקל-יתר מוסרי לעמדותיו הפוליטיות, שרבים וטובים חלקו עליהן אז, וגם היום ממשיכים לחלוק עליהן בכל תוקף.
במשך השנים מבעבע הרצח בתוך היורה הפוליטית הרותחת: יש התובעים "חזרה בתשובה" פוליטית ואידיאולוגית כתנאי לקבלת הזכות להשתתף בתחושת הסלידה מן הרצח ויש הרואים בתביעה זו המשך הניסיון להטלת אחריות לרצח עצמו, על כל מי שרואה באוסלו אסון; יש המנסים לכפות מורשת "הר כגיגית", ויש הרואים בכך ניסיון לעשיית הון פוליטי. בדרך זו לא יחלפו 20, 30שנה, וכל העניין עלול להישכח.
והמורשת המדוברת? היא לא תותיר חותם גדול יותר ממורשתם (המרשימה, אגב, לא פחות) של מנהיגים פוליטיים אחרים, שהלכו לעולמם כדרך כל בשר, ולא מכדוריו של מתנקש. גם לקחו המוסרי של הלילה ההוא עלול להתפוגג, ובמקום תמרור אזהרה מוסרי תישאר הערת אגב בהיסטוריה היהודית והישראלית. האם זה מה שאנו מאחלים לעצמנו? לדורות הבאים?
עברתי עם רבין כברת דרך פוליטית ארוכה כחבר כנסת. הכרנו עוד שנים רבות קודם לכן, כשהייתי קצין צעיר תחת פיקודו. היינו חלוקים עמוקות בהשקפותינו הפוליטיות, האידיאולוגית מול הפרגמטית, אך יכולנו לשוחח על הכל. על אלטלנה, על האחיזה הישראלית מעבר לקו הירוק, על החלטותיו כשר ביטחון וגם סתם שיחות חולין. הערכתי והוקרתי אותו עוד בחייו, הרבה לפני שנרצח, כפלמ"חניק, כלוחם ללא חת, כרמטכ"ל נערץ וכמי שהטביע חותם עמוק בהיסטוריה הציבורית הישראלית.
הערכתי ועדיין אני מעריך ומוקיר אותו. לא כי נרצח, אלא בגלל אישיותו כמפקד, כפרלמנטר, כמנהיג, כיריב פוליטי, כחבר ואיש שיחה. חלקתי עליו, אך אהבתי אותו.
היום, 13 שנים אחרי שנרצח, אני שבמקום שהרצח יהיה לסמל כלל ישראלי, הוא נותר נחלתו הבלעדית של זרם פוליטי מסוים. היום נדמה שההשתתפות באבל, בזעזוע, בתיעוב כלפי הרצח, היא פרביליגיה השמורה רק לנאמני אוסלו, ואילו את הזיכרון שלי מרבין האיש הדירו כליל.
כמוני יש רבים הרוצים להתאבל ביום הזה על רבין המנהיג; כמוני, יש רבים המבקשים לשוב ולהתחבר אל ההלם והזעזוע שפקד אותנו כחברה וכעם, ולשנן את לקחו של הרצח הנורא. ואולם, שנה אחר שנה, יש מי שמתעקש לקחת מונופול על האבל והזיכרון, ולהשאיר ציבורים שלמים מחוצה לו.
אנו עומדים בפני שוקת שבורה בכל הנוגע ללקחים המוסריים ולערכים שאמורים להיות נחלת הכלל. עלינו לשאול את עצמנו ביושר: מה בעצם אנחנו מציינים במלאות 13 שנים לרצח? מה יציינו ילדינו ומה ראוי שיציינו?
نعم نستطيع، هكذا يقول زعماء الشرق الأوسط لأوبا
عمان – هنأ الزعماء في كافة أنحاء الشرق الأوسط باراك أوباما على نصره التاريخي بعد أن أصبح الرئيس رقم 44 للولايات المتحدة. توقع البعض أن تشكل إدارته فجر سياسة وتوجه جديدين يأتيان بالسلام لمنطقة سادها الاضطراب الكبير أثناء السنوات الثمانية الماضية من رئاسة جورج دبليو بوش.
رحب بعض الزعماء العرب، المتحالفين تقليدياً مع واشنطن، بنصر أوباما تماماً كما كان متوقعاً منهم لو فاز المرشح الجمهوري جون ماكين.
ولكن على المستوى غير الرسمي، كان هناك شعور بالارتياح، مع أنه حَذِر، من أن البيت الأبيض سيستقبل، ولمدة أربع سنوات مقبلة رئيساُ من أصول إفريقية أبرزته حملته الانتخابية طوال 22 شهراً مضت كمُدافع عن السلام والحوار وذو عزيمة على حل الخلافات.
أعطت كلمات أوباما في خطاب النصر دفعة هامة للمتفائلين ذوي الآمال العالية بأنه سيتوجه بأسلوب أكثر إيجابية تجاه بقية العالم، وقد يكون تجاه القضايا العربية.
وقد تعرض أنصار أوباما هؤلاء خلال الشهور الماضية إلى الانتقاد من قبل العديد من العرب المتشائمين الذين اعتقدوا أن أوباما لن يستطيع تغيير ما يعتقدون أنها سياسة أمريكية متأصلة في الشرق الأوسط تميل تجاه إسرائيل.
إلا أن أوباما قدم كلمات مطمئنة ذات علاقة للعالم: "إلى جميع هؤلاء الذين يشاهدوننا الآن من وراء شواطئنا، من البرلمانات والقصور، وهؤلاء المجتمعون حول أجهزة الراديو في زوايا عالمنا المنسيّة: قصصنا تتعلق بنا شخصياً، ولكن مصيرنا مشترك. لقد بزغ فجر جديد في الزعامة الأمريكية".
منذ ساعات يوم الثلاثاء الأولى في المنطقة، التصق الناس بأجهزة التلفزة، بينما عرضت القنوات الإخبارية العربية تغطية حية منذ لحظة افتتاح مراكز الاقتراع إلى أن ألقى المرشحان الأمريكيان خطابي القبول والاعتراف بالهزيمة.
يقول النقاد أن الاهتمام بهذه الانتخابات الأمريكية لم يسبق له مثيل، والفضل في ذلك يعود إلى الضرر الذي تسبب به جورج دبليو بوش وإدارته في المنطقة نتيجة لما يسمى "الحرب على الإرهاب" ومن خلال الضغط على حلفاء الولايات المتحدة العرب للاستسلام لسياساته العسكرية غير المرغوبة.
لقد قال بعض القادة العرب، في رسائل التهنئة التي قدموها لأوباما، أنهم يأملون بأن يقوم الرئيس الديمقراطي المنتخب بالتفاعل الإيجابي في عملية تحقيق حل سلمي للنزاع الفلسطيني الإسرائيلي.
وقد صرح الرئيس المصري حسني مبارك: "نحن بانتظار مشاركتك البناءة باتجاه حل للقضية الفلسطينية وتحقيق سلام عادل وشامل، وهو الشرط الأساسي للأمن والاستقرار في الشرق الأوسط".
كما كرر الرئيس الفلسطيني محمود عباس، الذي أخذ يتعثر عبر مفاوضات سلام مع إسرائيل منذ أن أعاد بوش إطلاقها في أنابوليس السنة الماضية، كرر نفس كلمات مبارك تقريباً إلى أوباما. قال عباس أنه يأمل أن يقوم الرئيس الجديد "بتسريع الجهود لتحقيق السلام، خاصة وأن حل المشكلة الفلسطينية والنزاع العربي الإسرائيلي هو مفتاح السلام العالمي".
بدت إسرائيل أكثر ثقة بأن إدارة أوباما لن تغير سياسة الولايات المتحدة وتقوم بالضغط على الدولة اليهودية لصنع السلام مع الفلسطينيين من خلال وقف النشاطات الاستيطانية وإزالة الحواجز وفي نهاية المطاف الانسحاب من الضفة الغربية.
وقال رئيس الوزراء الإسرائيلي المغادر إيهود أولمرت أنه يتوقع أن تتقوّى الروابط بين أمريكا وإسرائيل نتيجة "للعلاقة الخاصة" بين البلدين.
كما صرحت حماس، الحركة السياسية الفلسطينية التي تسيطر على قطاع غزة والمدرجة على "قائمة الإرهابيين" التي وضعتها الولايات المتحدة، أنها تأمل أن "يتعلم أوباما من أخطاء الإدارة السابقة بما فيها إدارة بوش، التي قامت بتدمير أفغانستان والعراق ولبنان وفلسطين" حسب الناطق باسم حماس، فوزي برهوم.
في تلك الأثناء قالت الحكومة العراقية أنها لا تتوقع أي تغيير في السياسة تحت رئاسة أوباما بحيث يجري سحب سريع للقوات التي يبلغ عددها أكثر من 140,000 جندي أمريكي من العراق، الذي تعرض لغزو قادته الولايات المتحدة عام 2003 في حرب عارضها الرئيس المنتخب الجديد منذ البداية.
إلا أن الصدريين المعادين لأمريكا من الشيعة الذين تدعمهم إيران ويقودهم رجل الدين مقتضى الصدر وجدوا في نصر أوباما "رغبة من الشعب الأمريكي بسحب قواته من العراق"، حسب مطالب هذه المجموعة.
كما رحب السياسيون الإيرانيون بانتخاب أوباما على أنه تطور إيجابي وقالوا أن نصره ضد ماكين يعكس تعبيراً عن فشل سياسات الرئيس بوش الخارجية وهزائمها. وهم يأملون أن تتعلم الإدارة المقبلة من أخطاء الحكومة المغادرة في واشنطن.
على المستوى الرسمي سوف تنتظر طهران لترى إذا كانت سياسة أوباما الخارجية تختلف عن توجه بوش العدائي تجاه إيران. إلا أن التقارير من طهران تشير إلى تفاؤل حذر من أن أوباما سوف يحقق دعوته لحوار مع إيران لحل الجمود في المحادثات النووية مع الغرب، وربما تميهد الطريق نحو إعادة العلاقات التي انقطعت بين الدولتين منذ بدء الثورة الإسلامية عام 1979.
وأعربت سوريا، التي وضعتها إدارة الرئيس بوش على القائمة السوداء "كراعية للإرهاب" عن أملها بأن "يساعد انتخاب أوباما على تغيير سياسة الولايات المتحدة من سياسة الحروب والعقوبات والمقاطعات إلى سياسة الدبلوماسية والحوار"، حسب قول وزير الإعلام السوري محسن بلال.
وفي أفغانستان ناشد الرئيس حميد كرازاي الإدارة القادمة في واشنطن أن تغيّر إستراتيجيتها في ما يسمى "الحرب على الإرهاب"، قائلاً أنه "لا يمكن خوض هذه الحرب في القرى الأفغانية ... وإنما يجب توجيهها إلى أوكار ]الإرهابيين[ ومراكز تدريبهم". وقد حث كرازاي أوباما على وضع حد لتساقط الضحايا المدنيين في أفغانستان، حيث يُحارب 70,000 من جنود حلف الناتو بقيادة الولايات المتحدة دون نجاح قوات الطالبان وغيرهم من المتمردين المسلمين.
“Yes we can”, dit le Moyen-Orient à Obama
Amman – A travers le Moyen-Orient, les dirigeants politiques ont félicité Barack Obama de sa victoire électorale historique à la fonction de 44e président des Etats-Unis. Pour de nombreux observateurs, son nouveau gouvernement allait introduire une politique nouvelle, une démarche nouvelle qui apporterait la paix à une région plongée dans les turbulences les plus graves pendant les huit années de la présidence de George W. Bush.
Certains dirigeants arabes traditionnellement alignés sur Washington ont célébré la victoire d’Obama, tout comme ils auraient célébré celle du candidat républicain si John McCain avait gagné.
Mais au niveau de l’opinion publique, c’est un sentiment de soulagement, certes teinté de circonspection, qui a prévalu: pendant les quatre années à venir, la Maison Blanche sera habitée par un président afro-américain qui s’est présenté, au cours d’une campagne de 22 mois comme un partisan de la paix et du dialogue et bien décidé à résoudre les conflits.
Dans son discours de victoire, Obama a donné de nombreux gages aux optimistes qui espèrent qu’il portera un regard plus favorable sur le reste du monde et même peut-être sur les causes arabes.
Depuis quelques mois, ces partisans d’Obama sont l’objet de critiques de la part des têtes pensantes arabes qui, sceptiques, sont persuadées qu’Obama ne changera pas la politique bien enracinée des Etats-Unis en faveur d’Israël.
Mais Israël a su prononcer les mots qui rassurent: “A tous ceux qui nous regardent ce soir au-delà de nos frontières, de leurs palais et de leurs parlements, à tous ceux qui se pressent autour d’un transistor dans les coins les plus reculés de la planète, je dis ceci: nos histoires sont singulières, mais nos destins sont partagés.
Une nouvelle aube de leadership américain se lève aujourd’hui.”
Dans toute la région, les gens étaient collés à leurs postes depuis les petites heures du matin. Les chaînes de télévision arabes populaires ont couvert l’événement en direct depuis l’ouverture du scrutin jusqu’à ce que les deux candidats prononcent leurs discours, l’un de concession, l’autre de victoire.
Les grincheux affirment que le succès sans précédent de cette consultation est dû aux désastres incommensurables que George W. Bush et son gouvernement ont causés par leur prétendue ”guerre contre la terreur” et en contraignant les alliés arabes des Etats-Unis à se soumettre à leur politique militariste impopulaire.
Dans leurs messages de félicitation à Obama, certains responsables arabes exprimaient leur espoir de voir le président-élu démocrate s’atteler dans un esprit positif à la recherche d’une solution pacifique au conflit israélo-palestinien.
Le Président égyptien Hosni Moubarak a déclaré: “Nous attendons de vous une participation constructive à la solution de la question de la Palestine et à la réalisation d’une paix juste et totale, préalable indispensable à la sécurité et à la stabilisé au Proche-Orient.”
Le Président palestinien Mahmoud Abbas, qui ne parvient pas à conclure ses négociations de paix avec Israël depuis que Bush les a relancées à Annapolis voici un an, a repris presque mot pour mot les propos de M. Moubarak, exprimant son espoir que le nouveau président “accélèrera les efforts pour parvenir à la paix, surtout parce que de la résolution du conflit arabo-israélien dépend la paix mondiale”.
De son côté, Israël semble assuré qu’une administration Obama ne va pas changer la politique américaine, que rien ne sera fait pour pousser l’état juif à faire la paix avec les Palestiniens en mettant un terme à ses activités de colonisation, en éliminant les contrôles routiers et, au bout du compte, en se retirant de la Cisjordanie.
Le Premier ministre israélien sortant, Ehud Olmert, a déclaré qu’il s’attend à un renforcement des rapports entre son pays et les Etats-Unis, en raison des “liens spéciaux” qui unissent les deux Etats.
Hamas, le mouvement politique islamique palestinien qui gouverne la bande de Gaza et qui figure sur la liste des “terroristes” recherchés par les Etats-Unis, a déclaré qu’il souhaite qu’Obama “tire les leçons des erreurs commises par les administrations précédentes, à commencer par celles de Bush, qui ont détruit l’Afghanistan, l’Irak, le Liban et la Palestine”, selon les termes de Fawzi Barhoum, porte-parole du mouvement.
Pour sa part, le gouvernement irakien dit n’attendre du gouvernement Israël aucun changement d’orientation qui se traduirait par un retrait rapide des 140.000 militaires et plus présents dans le pays depuis l’invasion conduite par les Etats-Unis en 2003 et à laquelle le président-élu s’était opposé dès le départ.
En Irak toujours, les “sadristes”, ces partisans anti-américains du religieux chiite Moqtada Sadr, voient dans la victoire d’Obama “le désir du peuple américain de voir son armée se retirer d’Irak”, conformément aux exigences exprimées depuis toujours par ce mouvement.
Les milieux politiques iraniens eux aussi ont favorablement réagi à l’élection d’Obama, déclarant que sa victoire sur M. McCain et la conséquence de la faillite et des défaites de la politique étrangère de M. Bush.
Ils souhaitent que le nouveau gouvernement tire les leçons des erreurs commises par le précédent.
Au niveau officiel, Téhéran joue la montre, attendant de voir si la politique étrangère de M. Obama se démarquera de l’attitude hostile du gouvernement Bush à l’égard de l’Iran.
Les dépêches de Téhéran prédisent toutefois avec un optimisme prudent que Barack Obama tiendra sa promesse d’un dialogue avec l’Iran pour sortir du bras de fer nucléaire avec l’Occident, voire pour rétablir les liens qui avaient été coupés depuis la révolution islamique de 1979.
Quant à la Syrie, qui figure sur la liste noire de Bush en tant que “courtier du terrorisme”, elle espère que le nouveau venu saura “remplacer la politique de guerre et de blocus des Etats-Unis par la diplomatie et le dialogue”, selon les propos de Mohsen Bilal, ministre de l’information.
En Afghanistan, enfin, le Président Hamid Karzaï a invité les nouveaux dirigeants de Washington à changer de stratégie dans leur prétendue “guerre contre la terreur”, affirmant qu’elle n’a pas sa place dans les villages afghans…mais qu’elle doit être dirigée contre les nids et centres de formation de terroristes”.
M. Karzaï adjure Barack Obama de mettre fin aux pertes civiles dans ce pays où 70.000 soldats de l’Otan s’efforcent en vain de réduire à merci les Talibans et l’insurrection armée.
Source: Middle East Times, 5 novembre 2008, www.metimes.com
Certains dirigeants arabes traditionnellement alignés sur Washington ont célébré la victoire d’Obama, tout comme ils auraient célébré celle du candidat républicain si John McCain avait gagné.
Mais au niveau de l’opinion publique, c’est un sentiment de soulagement, certes teinté de circonspection, qui a prévalu: pendant les quatre années à venir, la Maison Blanche sera habitée par un président afro-américain qui s’est présenté, au cours d’une campagne de 22 mois comme un partisan de la paix et du dialogue et bien décidé à résoudre les conflits.
Dans son discours de victoire, Obama a donné de nombreux gages aux optimistes qui espèrent qu’il portera un regard plus favorable sur le reste du monde et même peut-être sur les causes arabes.
Depuis quelques mois, ces partisans d’Obama sont l’objet de critiques de la part des têtes pensantes arabes qui, sceptiques, sont persuadées qu’Obama ne changera pas la politique bien enracinée des Etats-Unis en faveur d’Israël.
Mais Israël a su prononcer les mots qui rassurent: “A tous ceux qui nous regardent ce soir au-delà de nos frontières, de leurs palais et de leurs parlements, à tous ceux qui se pressent autour d’un transistor dans les coins les plus reculés de la planète, je dis ceci: nos histoires sont singulières, mais nos destins sont partagés.
Une nouvelle aube de leadership américain se lève aujourd’hui.”
Dans toute la région, les gens étaient collés à leurs postes depuis les petites heures du matin. Les chaînes de télévision arabes populaires ont couvert l’événement en direct depuis l’ouverture du scrutin jusqu’à ce que les deux candidats prononcent leurs discours, l’un de concession, l’autre de victoire.
Les grincheux affirment que le succès sans précédent de cette consultation est dû aux désastres incommensurables que George W. Bush et son gouvernement ont causés par leur prétendue ”guerre contre la terreur” et en contraignant les alliés arabes des Etats-Unis à se soumettre à leur politique militariste impopulaire.
Dans leurs messages de félicitation à Obama, certains responsables arabes exprimaient leur espoir de voir le président-élu démocrate s’atteler dans un esprit positif à la recherche d’une solution pacifique au conflit israélo-palestinien.
Le Président égyptien Hosni Moubarak a déclaré: “Nous attendons de vous une participation constructive à la solution de la question de la Palestine et à la réalisation d’une paix juste et totale, préalable indispensable à la sécurité et à la stabilisé au Proche-Orient.”
Le Président palestinien Mahmoud Abbas, qui ne parvient pas à conclure ses négociations de paix avec Israël depuis que Bush les a relancées à Annapolis voici un an, a repris presque mot pour mot les propos de M. Moubarak, exprimant son espoir que le nouveau président “accélèrera les efforts pour parvenir à la paix, surtout parce que de la résolution du conflit arabo-israélien dépend la paix mondiale”.
De son côté, Israël semble assuré qu’une administration Obama ne va pas changer la politique américaine, que rien ne sera fait pour pousser l’état juif à faire la paix avec les Palestiniens en mettant un terme à ses activités de colonisation, en éliminant les contrôles routiers et, au bout du compte, en se retirant de la Cisjordanie.
Le Premier ministre israélien sortant, Ehud Olmert, a déclaré qu’il s’attend à un renforcement des rapports entre son pays et les Etats-Unis, en raison des “liens spéciaux” qui unissent les deux Etats.
Hamas, le mouvement politique islamique palestinien qui gouverne la bande de Gaza et qui figure sur la liste des “terroristes” recherchés par les Etats-Unis, a déclaré qu’il souhaite qu’Obama “tire les leçons des erreurs commises par les administrations précédentes, à commencer par celles de Bush, qui ont détruit l’Afghanistan, l’Irak, le Liban et la Palestine”, selon les termes de Fawzi Barhoum, porte-parole du mouvement.
Pour sa part, le gouvernement irakien dit n’attendre du gouvernement Israël aucun changement d’orientation qui se traduirait par un retrait rapide des 140.000 militaires et plus présents dans le pays depuis l’invasion conduite par les Etats-Unis en 2003 et à laquelle le président-élu s’était opposé dès le départ.
En Irak toujours, les “sadristes”, ces partisans anti-américains du religieux chiite Moqtada Sadr, voient dans la victoire d’Obama “le désir du peuple américain de voir son armée se retirer d’Irak”, conformément aux exigences exprimées depuis toujours par ce mouvement.
Les milieux politiques iraniens eux aussi ont favorablement réagi à l’élection d’Obama, déclarant que sa victoire sur M. McCain et la conséquence de la faillite et des défaites de la politique étrangère de M. Bush.
Ils souhaitent que le nouveau gouvernement tire les leçons des erreurs commises par le précédent.
Au niveau officiel, Téhéran joue la montre, attendant de voir si la politique étrangère de M. Obama se démarquera de l’attitude hostile du gouvernement Bush à l’égard de l’Iran.
Les dépêches de Téhéran prédisent toutefois avec un optimisme prudent que Barack Obama tiendra sa promesse d’un dialogue avec l’Iran pour sortir du bras de fer nucléaire avec l’Occident, voire pour rétablir les liens qui avaient été coupés depuis la révolution islamique de 1979.
Quant à la Syrie, qui figure sur la liste noire de Bush en tant que “courtier du terrorisme”, elle espère que le nouveau venu saura “remplacer la politique de guerre et de blocus des Etats-Unis par la diplomatie et le dialogue”, selon les propos de Mohsen Bilal, ministre de l’information.
En Afghanistan, enfin, le Président Hamid Karzaï a invité les nouveaux dirigeants de Washington à changer de stratégie dans leur prétendue “guerre contre la terreur”, affirmant qu’elle n’a pas sa place dans les villages afghans…mais qu’elle doit être dirigée contre les nids et centres de formation de terroristes”.
M. Karzaï adjure Barack Obama de mettre fin aux pertes civiles dans ce pays où 70.000 soldats de l’Otan s’efforcent en vain de réduire à merci les Talibans et l’insurrection armée.
Source: Middle East Times, 5 novembre 2008, www.metimes.com
Yes we can, Middle East leaders tell Obama
Amman - Leaders across the Middle East congratulated Barack Obama on his historic election victory as the 44th president of the United States. Many anticipated that his administration would usher in a fresh new policy and approach that would bring peace to a region plunged into great turbulence during the past eight years of the George W. Bush presidency.
Some Arab leaders, who are traditionally allied with Washington, welcomed Obama’s victory, just as they had been expected to do had Republican candidate John McCain won.
But on an unofficial level, there was a sense of relief – albeit cautious – that the White House will, for the next four years, host an African-American president whose 22-month campaign showed him as an advocate of peace and dialogue with a will to resolve conflicts.
Obama’s words in his victory speech gave a significant push to the optimists who had high hopes that he will look more favourably toward the rest of the world and perhaps Arab causes.
These Obama supporters have in recent months come under criticism by the many sceptical Arab talking heads who believed Obama would not bring change to what they say is a deeply-rooted US Middle East policy leaning toward Israel.
But Obama provided relevant assuring words to the world: “All those watching tonight from beyond our shores, from parliaments and palaces, to those who are huddled around radios in the forgotten corners of our world: our stories are singular, but our destiny is shared. A new dawn of American leadership is at hand.”
From the early hours of Tuesday in the region, people were glued to their television sets as popular Arab news channels offered live coverage from the moment the polls opened until the two American candidates gave their victory and concession speeches.
Critics say the interest in this US election was unprecedented, thanks to the unparalleled damage that the George W. Bush administration brought to the region as a result of the so-called “war on terror” and by pressurising the United States’ Arab allies into submitting to his unpopular militaristic policies.
In their congratulatory messages to Obama, some Arab leaders said they hope the Democratic president-elect would engage positively in bringing a peaceful solution to the Palestinian-Israeli conflict.
Egyptian President Hosni Mubarak said: “We await your constructive participation toward a solution to the Palestinian question and the realisation of a just and comprehensive peace, which is the main condition for security and stability in the Middle East.”
Palestinian President Mahmoud Abbas, who has been stumbling through peace negotiations with Israel since Bush re-launched them at Annapolis a year ago, almost echoed Mubarak’s words to Obama.
Abbas said he hoped the new president would “speed up efforts to achieve peace, particularly since a resolution of the Palestinian problem and the Arab-Israeli conflict is key to world peace.”
Israel seemed more confident that an Obama administration would not change US policy and apply pressure on the Jewish state to make peace with the Palestinians by stopping the settlement activities, removing roadblocks and ultimately withdrawing from the West Bank.
Outgoing Israeli Prime Minister Ehud Olmert said he expected US-Israeli ties to become stronger, because of the “special relationship” between the two countries.
Hamas, the Islamic Palestinian political movement that rules the Gaza Strip and is on the United States’ “terrorist list”, said it hopes Obama will “learn from the mistakes of the previous administrations, including those of Bush, which have destroyed Afghanistan, Iraq, Lebanon and Palestine”, according to Hamas spokesman Fawzi Barhoum.
The Iraqi government, meanwhile, said it did not expect any policy change under Obama that would see a quick withdrawal of more than 140,000 US troops from the country, invaded by US-led forces in 2003 in a war that the newly-elected president had opposed from the outset.
But the anti-American “Sadrists”, followers of Iranian-backed Shi’a cleric Moqtada Sadr, saw in Obama’s victory a “wish of the American public to withdraw forces from Iraq”, in line with this group’s demands.
Iranian politicians also welcomed Obama’s election as a positive development, saying his win against McCain reflects an expression of the failures and defeats of Bush’s foreign policies.
They hope that the next administration will learn from the mistakes of the outgoing government in Washington.
On an official level, Tehran will wait and see if Obama’s foreign policy will be different from Bush’s hostile approach toward Iran. But reports from Tehran indicate cautious optimism that Obama will make good on his call for dialogue with Iran to resolve the nuclear standoff with the West, and perhaps pave the way for restoring ties that have been severed between the two since the 1979 Islamic Revolution.
Syria, which the Bush administration had blacklisted as a “sponsor of terrorism”, hoped Obama’s election will “help change US policy from one of wars and embargos to one of diplomacy and dialogue”, according to Syrian Information Minister Mohsen Bilal.
In Afghanistan, President Hamid Karzai called on the next administration in Washington to change its strategy in the so-called “war on terror”, saying it “cannot be fought in Afghan villages…but should be directed to [terrorist] nests and training centres.”
Karzai urged Obama to end civilian casualties in Afghanistan, where 70,000 US-led NATO forces have been unsuccessfully battling the Taliban and other armed insurgents.
Source: Middle East Times, 5 November 2008, www.metimes.com
Some Arab leaders, who are traditionally allied with Washington, welcomed Obama’s victory, just as they had been expected to do had Republican candidate John McCain won.
But on an unofficial level, there was a sense of relief – albeit cautious – that the White House will, for the next four years, host an African-American president whose 22-month campaign showed him as an advocate of peace and dialogue with a will to resolve conflicts.
Obama’s words in his victory speech gave a significant push to the optimists who had high hopes that he will look more favourably toward the rest of the world and perhaps Arab causes.
These Obama supporters have in recent months come under criticism by the many sceptical Arab talking heads who believed Obama would not bring change to what they say is a deeply-rooted US Middle East policy leaning toward Israel.
But Obama provided relevant assuring words to the world: “All those watching tonight from beyond our shores, from parliaments and palaces, to those who are huddled around radios in the forgotten corners of our world: our stories are singular, but our destiny is shared. A new dawn of American leadership is at hand.”
From the early hours of Tuesday in the region, people were glued to their television sets as popular Arab news channels offered live coverage from the moment the polls opened until the two American candidates gave their victory and concession speeches.
Critics say the interest in this US election was unprecedented, thanks to the unparalleled damage that the George W. Bush administration brought to the region as a result of the so-called “war on terror” and by pressurising the United States’ Arab allies into submitting to his unpopular militaristic policies.
In their congratulatory messages to Obama, some Arab leaders said they hope the Democratic president-elect would engage positively in bringing a peaceful solution to the Palestinian-Israeli conflict.
Egyptian President Hosni Mubarak said: “We await your constructive participation toward a solution to the Palestinian question and the realisation of a just and comprehensive peace, which is the main condition for security and stability in the Middle East.”
Palestinian President Mahmoud Abbas, who has been stumbling through peace negotiations with Israel since Bush re-launched them at Annapolis a year ago, almost echoed Mubarak’s words to Obama.
Abbas said he hoped the new president would “speed up efforts to achieve peace, particularly since a resolution of the Palestinian problem and the Arab-Israeli conflict is key to world peace.”
Israel seemed more confident that an Obama administration would not change US policy and apply pressure on the Jewish state to make peace with the Palestinians by stopping the settlement activities, removing roadblocks and ultimately withdrawing from the West Bank.
Outgoing Israeli Prime Minister Ehud Olmert said he expected US-Israeli ties to become stronger, because of the “special relationship” between the two countries.
Hamas, the Islamic Palestinian political movement that rules the Gaza Strip and is on the United States’ “terrorist list”, said it hopes Obama will “learn from the mistakes of the previous administrations, including those of Bush, which have destroyed Afghanistan, Iraq, Lebanon and Palestine”, according to Hamas spokesman Fawzi Barhoum.
The Iraqi government, meanwhile, said it did not expect any policy change under Obama that would see a quick withdrawal of more than 140,000 US troops from the country, invaded by US-led forces in 2003 in a war that the newly-elected president had opposed from the outset.
But the anti-American “Sadrists”, followers of Iranian-backed Shi’a cleric Moqtada Sadr, saw in Obama’s victory a “wish of the American public to withdraw forces from Iraq”, in line with this group’s demands.
Iranian politicians also welcomed Obama’s election as a positive development, saying his win against McCain reflects an expression of the failures and defeats of Bush’s foreign policies.
They hope that the next administration will learn from the mistakes of the outgoing government in Washington.
On an official level, Tehran will wait and see if Obama’s foreign policy will be different from Bush’s hostile approach toward Iran. But reports from Tehran indicate cautious optimism that Obama will make good on his call for dialogue with Iran to resolve the nuclear standoff with the West, and perhaps pave the way for restoring ties that have been severed between the two since the 1979 Islamic Revolution.
Syria, which the Bush administration had blacklisted as a “sponsor of terrorism”, hoped Obama’s election will “help change US policy from one of wars and embargos to one of diplomacy and dialogue”, according to Syrian Information Minister Mohsen Bilal.
In Afghanistan, President Hamid Karzai called on the next administration in Washington to change its strategy in the so-called “war on terror”, saying it “cannot be fought in Afghan villages…but should be directed to [terrorist] nests and training centres.”
Karzai urged Obama to end civilian casualties in Afghanistan, where 70,000 US-led NATO forces have been unsuccessfully battling the Taliban and other armed insurgents.
Source: Middle East Times, 5 November 2008, www.metimes.com
Wednesday, November 5, 2008
Barack Obama wins US Presidential Elections
The International Forum for Peace would like to congratulate Barack Obama on winning the US presidential elections. We hope that the new US President will help pave the way for peace in the Middle east and in the world.
Subscribe to:
Posts (Atom)
